روزنامه‌نگاری زرد

روزنامه‌نگاری زرد[1] به معنی استفاده از مطالب رنگ و وارنگ و اخبار جنجالی در نشر روزنامه‌ها برای جذب مخاطبان و افزایش تیراژ است. این عبارت در دهه ۱۸۹۰ برای توصیف تاکتیک‌های به‌کار رفته در رقابت شدید بین دو روزنامه نیویورکی ورلد[2] و ژورنال[3] ابداع شد.

جوزف پولیتزر در سال ۱۸۸۳ روزنامه نیویورک ورلد را خرید و با استفاده از گزارش‌های رنگارنگ، جنجالی و کمپین‌هایی علیه فساد سیاسی و بی‌عدالتی اجتماعی، بزرگ‌ترین تیراژ روزنامه در کشور را به دست آورد. برتری او در سال ۱۸۹۵ زمانی به چالش کشیده شد که ویلیام رندولف هرست، پسر یک سرمایه‌دار معدنی کالیفرنیا، وارد نیویورک شد و روزنامه رقیب یعنی Journal را خرید. هرست، که قبلاً روزنامه سان فرانسیسکو اگزماینر[4] را به یک روزنامه بسیار موفق با تیراژ بزرگ تبدیل کرده بود، به زودی نشان داد که قصد دارد همین کار را در نیویورک با پیشی گرفتن از رقبا در مطالب جنجالی، کمپین‌ها و ویژه‌نامه‌های یک‌شنبه انجام دهد. او برخی از کارکنان خود را از سان فرانسیسکو آورد و برخی را از روزنامه پولیتزر استخدام کرد، از جمله ریچارد اف. اوتکالت[5]، یک کارتونیست که یک مجموعه تصویری کمیک بسیار محبوب با نام بچه زرد را برای ساندی ورلد[6] کشیده بود. پس از جدایی اوتکالت، کمیک مذکور توسط جورج بی. لاکس[7] کشیده شد و آن قدر رقابت دو مجموعه تصویری بالا گرفت که رقابت بین دو روزنامه به عنوان «روزنامه‌نگاری زرد» توصیف شد. این رقابت همه‌جانبه و تبلیغات همراه آن،، تیراژ بزرگی برای هر دو روزنامه رقم زد و بر روزنامه‌نگاری آمریکا در بسیاری از شهرها تأثیر گذاشت.

دوران روزنامه‌نگاری زرد می‌توان گفت که کمی پس از ابتدای قرن بیستم، با بازنشستگی تدریجی ورلد از رقابت در به پایان رسید. با این حال، برخی از تکنیک‌های دوره روزنامه‌نگاری زرد، مانند سرتیترهای بزرگ، کمیک‌های رنگی و تصویرسازی فراوان، به طور دائم و گسترده‌ای ادامه یافتند. در رسانه‌های دیگر، به‌ویژه تلویزیون و اینترنت نیز بسیاری از کارهای جنجالی روزنامه‌نگاری زرد بسیار رایج است.

منبع: صفحه yellow journalism در بریتانیکا

پانوشت:

[1] yellow journalism

[2] World

[3] Journal

[4] San Francisco Examiner

[5] Richard F. Outcault

[6] Sunday World

[7] George B. Luks